Grote vintage olieverf op doek van Eduardo Vicente

Buitengewoon groot olieverfschilderij op doek gemaakt door Eduardo Vicente, een schilder die behoort tot de Madrileense School van het midden van de 20e eeuw. Het is een schilderij met lichte en heldere streken, dat een weids desolaat landschap voorstelt en een man op de voorgrond, nauwelijks gezichtsloos om zijn anonimiteit en nostalgie te benadrukken. In dit werk wordt de techniek van de kunstenaar perfect gedemonstreerd, gebaseerd op eenvoudige composities, een schetsmatige tekening en het zoeken naar ruimtes waar een speciale sfeer kan worden gecreëerd dankzij het licht. Dit wordt bereikt met delicate kleuren die doorschijnend lijken. Gesigneerd linksonder. Over Eduardo Vicente (1909 - 1968) Opgeleid in Madrid, aan de San Fernando School voor Schone Kunsten, had Eduardo Vicente contact met intellectuelen en kunstenaars als Juan Ramón Jiménez, Gerardo Diego, Pedro Salinas, Cristina Mallo, Eugenio D'Ors en Ortega y Gasset, onder anderen, die bijdroegen aan de ontwikkeling van brede en verheven intellectuele opvattingen in de schilder. Waarschijnlijk vanwege deze zorgen heeft zijn schilderkunst een grote literaire lading. Tot het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog werkte hij als kopiist voor het Ambulante Museum van Pedagogische Missies, opgericht om kopieën van de belangrijkste werken van de Spaanse schilderkunst te verspreiden in de kleine steden van Spanje, waar hij onder andere kopieën maakte van de zwarte schilderijen van Goya. Zijn leven werd sterk getekend door de Spaanse Burgeroorlog, een episode in onze geschiedenis die veel weerklank vond in zijn werk. Als militant aan Republikeinse zijde werkte Esteban als illustrator mee aan enkele tijdschriften en maakte hij posters en gravures voor verschillende Republikeinse organisaties. Zijn werken over de oorlog werden getekend met het gevoel van een momentopname. De gravures daarentegen bieden een breed repertoire van het diepste en populairste Spanje. Tijdens de naoorlogse periode en in de jaren 1950 legde Eduardo Vicente als een plastische getuige enkele aspecten en hoeken van de stad vast die voor altijd verloren zijn gegaan. Bovenal weerspiegelde hij het verdriet van bepaalde kale landschappen, van de Madrileense buitenwijken, waar hij met zijn blik de mensen ontrafelde die deze kale taferelen bevolkten. Hij was pas 30 jaar oud, in 1939, met een prachtige artistieke opleiding en ervaring, maar desondanks wist hij hoe hij vooruit moest komen; hij raakte bevriend met José María de Cossio, die hem een baan bezorgde in Espasa Calpe, en Eugenio Dor's kende zijn schilderij en voelde zich erdoor bewonderd; hij bracht hem in contact met een galeriehouder, Aurelio Biosca, die hem de opdracht gaf om een poster te maken voor de Salón de los Once. Dankzij de goede kritiek die hij kreeg, kon hij zijn carrière hervatten. Hij behoorde tot de zogenaamde "School van Madrid" en had een voorkeurspositie, samen met Benjamín Palencia, Rafael Zabaleta, Godofredo Ortega Muñoz, Pancho Cossío en Díaz Caneja. In 1951 was hij lid van de jury van de "I Bienal Hispanoamericana de Arte" en werd hij ook uitgenodigd om deel te nemen aan de Biënnale van Venetië. Afmetingen: 160 x 71 / 140 x 50 cm. Referentie : 307741